dag 62

flying home again ♥️

zaterdag 23 juli

hoog boven de wolken 

ergens tussen Malaga en Brussel

Laatste dagen geluierikt in het bloedhete Spaanse binnenland. 

Nu onderweg naar huis - een laatste blogpost - om in schoonheid af te sluiten🙂. 

Precies 9 weken geleden - zaterdagavond - stond ik nu aan de vooravond van mijn vertrek. Ik kan me van die dag niet veel meer herinneren.  Wellicht was ik in een soort van hyperfocus - druk bezig met de laatste voorbereidselen...en met worstelen met de loden schoenen...

De dag nadien staat me dan weer heel helder voor de geest. Alsof het gisteren was. Dank zij het warme afscheid ben ik als 'met vleugeltjes' kunnen vertrekken...

De negen weken die volgden zijn voorbij gevlogen. Tegelijk blik ik terug op een tijd vòl ervaringen en belevingen, als in:

- Wat voelt het wonderlijk om op eigen kracht zo een heel eind vèr te geraken!

- Het dagelijkse ritueel van fietstassen aanhaken, de fiets opstappen en het onbekende induiken is zó heerlijk rustgevend.

- Ik voelde me deel uitmaken van de veranderende landschappen en streken. Ik fietste door kleine dorpen en grote steden. Vanzelf kreeg ik een soort van inkijk in het leven zoals het er is. 

- Heel vaak heb ik verwondering gevoeld bij de schoonheid van de natuur -  (ofte: afstappen en mezelf luidop 'waaw' horen zeggen)

- Ik heb veel gastvrijheid ervaren en me thuis kunnen voelen op zo veel verschillende plekken. 

- Ik had vele ontmoetingen - kort soms - maar vaak krachtig en echt. Misschien is dit een voordeel van alleen onderweg zijn? 

- Ik heb gezweet en ben mijn fysieke grens tegengekomen op zware hellingen, op gravelpaden en in de hitte. Maar de ervaring van die zware fiets omhoog te duwen en daarbij te voelen dat dit er 'gewoon' bij hoort, was nieuw voor mij. 

- Na een spectaculaire en mooie afdaling zeggen: 'hiervoor zou ik nog eens omhoog willen rijden' ( en ik ben blijkbaar niet de enige😅).

- Al fietsend dromen, dagdromen en mijmeren. 

- 9 weken lang in dezelfde outfit lopen en dat nog niet beu zijn😅.  

-...

En last but nog least:

Het schrijven van deze blogjes heeft voor mij veel betekend. Al schrijvend reflecteren was een manier van stilstaan bij mijn ervaringen van de dag. 

En het gaf me een gevoel van verbinding met het thuisfront. Dank voor het meevolgen en me gezelschap houden🥰.

Van harte. 

Marleen