dag 39

daar boven op de berg...

woensdag 29 juni

 Buerceanos del real camino - Léon - Murias de Rechivaldo - El Acébo

fiësta in Léon - afscheid van het uitgestrekte hoogland - de montes in - en zwaluwen

2106 km

Vanmiddag gearriveerd in El Acebo, het eerste dorpje midden in de steile afdaling na Cruz de Ferro. Ik had mezelf hier een kamertje geboekt - als beloning na de zware klim - de eerste van een hele reeks klimmen en dalen tot Santiago.

De voorbije dagen fietste ik nog fluitend over de lange en rechte wegen op de campo. Maar eerlijk: ook een beetje eentonig... 

De levendige en mooie stad Léon - het was hier net fiësta van San Pedro - was een welgekomen afwisseling.
In het hostel leerde ik Diana kennen. Zij zou de volgende dag aan haar Camino beginnen. Ze had haar rugzak leeggekieperd op de vloer van de slaapkamer en deed verwoede pogingen om alles er 'georganiseerd' terug in te krijgen. Wat maar niet wilde lukken... Veel te veel spullen bij!  Ook weer zo herkenbaar. 
Toen we 's avonds de stad in trokken om een hapje te eten, ging ook de pas gearriveerde Lena mee. We hadden het over hoe we er toe gekomen waren om een tocht als deze te ondernemen. En ook hier ontspon zich een boeiende babbel over levensfases en keuzes.  Knappe madammen allebei🥰. 

Die andere knappe madame, Kelly, met wie ik in Frankrijk enkele dagen fietste, is intussen gearriveerd in Santiago. Ze gaat een vitesse sneller dan ik 😉. We briefen elkaar dagelijks over onze belevenissen. En dank zij haar goede logeeradresjes, ben ik de voorbije dagen al in hele toffe albergues terecht gekomen. Fijn is dat!

Vandaag was het andere koek. Op weg naar de bergpas werd het landschap stilaan ruiger en desolaat. Maar wat heb ik genoten van de prachtige vergezichten! Tot het weer plots omsloeg. Er kwam een sluier van mist opzetten.  Het werd koud en miezerig. Rond het ijzeren kruis hingen wolken. Symbolisch leggen pelgrims hier 'hun lasten' af door een steen - die ze van thuis hebben meegebracht - achter te laten. 

En daarna de afdaling! Spectaculair. Te snel om op je kilometertellertje te volgen hoe rap het gaat. Heel veel dank aan mijn goeie remblokjes. 

Het dorpje El Acebo bestaat uit één enkele straat. De huizen hebben buitentrappen en uitstekende balkons. Zo zit ik hier, op 'mijn' balkonnetje, met pal boven mijn hoofd een zwaluwnest vol leven. Beetje oppassen dus...

In de straat beneden mij - geen 'kat te zien' - ttz enkele honden hebben zich een plekje gezocht in het zonnetje. En hopelijk gaan de deurtjes terug open na de siësta - er kondigt zich al een hongertje aan.

Af en toe 'vliegt' er beneden in de straat een groepje fietsers over de kasseien - flits - en ze zijn al weer verder. Dit zijn spaanse mountainbikers. Brede banden, een zadeltas of een klein rugzakje, in fiets-tenue en héél enthousiast (lees:veel lawaai bij🙃). Ze hebben een schelp omhangen  - definiëren zich dus als peregrino. Wandelaars zeggen me geregeld dat er veel fietsers onderweg zijn. Zelf kom ik er niet zo veel tegen. Heeft er wellicht mee te maken dat ik de fietsweg (meestal asfalt) volg. Zij nemen het camino (gravel) pad. Ik voel me een ander soort fietser. 

Tijdens deze tocht kom ik zo veel verschillende mensen tegen - dat doet me soms stilstaan bij mezelf of me met 'buitenogen' bekijken. Ofte 'identiteitsvraagstukken op de camino'...  

En al klimmend de berg óp staan mijn gedachten vaak wat langer stil bij eenzelfde iets... Goed dan dat er na een berg omhoog een snelle afdaling volgt. 

Morgen verder die berg àf 😎