dag 43

zó Galicië...

zondag 3 juli

View master landschappen, horréos, eucalyptusbossen, laaghangende wolken

2308 km

De voorbije dagen waren echte klimdagen. Weinig andere fietsers tegengekomen. Wandelaars des te meer. Het is zomervakantie in Spanje en de jeugd trekt in groep naar Santiago de Compostela. A la chiro- of scoutskamp - vol energie - en met veel animo. Naar het schijnt is het een 'sociale traditie' en staat het goed op het curriculum vitae.
Hierdoor verandert de sfeer onderweg.Vooral in de grotere dorpen of steden is het druk. Ik zoek kleinere albergues of een overnachting bij de nonnekes. Rust verzekerd… Zo sliep ik in het mooie jezuietenklooster San Nicolas el Real in Vilafranca. 

Ik maakte ook kleinere dagafstanden - om de klimmetjes te kunnen verteren - en misschien ook wel om niet te snel aan te komen in Santiago. Ofte: een beetje rekken?!  

Zo had ik op sommige dagen ‘maar’ de snelheid van een stevige stapper. Zo'n stapper is bijvoorbeeld Heinrich. Ik ontmoette hem in Casa Flor, net voorbij Astorga. Heinrich nam niet echt deel aan de conversatie tijdens het diner. Die werd in het engels gevoerd. De man sprak uitsluitend zijn duitse moedertaal.  Hij communiceerde via 'helpende handelingen' - hij maakte me ondermeer duidelijk dat ik mijn neus moest insmeren met zonnecreme door me zijn tube te geven. Ook zijn buisje magnesium tabletten ging rond. En hij fixte de kapotte ventilator in de badkamer. Daags nadien zag ik Heinrich toevallig terug in Astorga. De begroeting was hartelijk. De volgende dag - op een eenzame weg tussen de velden - zag ik een wandelaar - het was weer Heinrich.  Bij elke ontmoeting leek het of we mekaar al zoveel langer kenden. ‘Heinrich?!’ - ‘Marlene - mädchen’... Bijzonder toch...

Vrijdag had ik die beruchte klim van meer dan 30 km naar Cebreiro. Er was een omleiding wegens wegwerkzaamheden. En bovendien een omleiding van de omleiding. Keimooie landschappen en af en toe een groepje van enkele huizen. Maar ik 'liep vast'. Deze hellingen  waren te steil voor mij. Achteraf hoorde ik dat het tot 14 % stijgen was. Er zat niets anders op dan mijn fiets omhoog te duwen. Af en toe werd ik aangemoedigd door een puffende en zigzaggende spaanse mountainbiker. Bovengekomen was het uitzicht geweldig - zo helemaal niet ècht - alsof in de viewmasterbeleving van mijn kinderjaren🙂. Temidden van dat sprookjesachtig geheel stonden 2 mannen bij een vrachtwagentje - ze sneden tomaten en spraken nederlands. Vlamingen!! Ze prepareerden de lunch voor de fietsers van een groepsvakantie van Intersoc. Ik werd uitgenodigd om aan te sluiten voor het middagmaal. Van een gelukje gesproken!

Na die bergpas was het helemaal 'Galicië' - zo ànders dan de vorige delen in Spanje. Het is hier heel erg groen en vochtig, de mensen spreken hier een eigen taaltje, naamborden zijn vaak tweetalig of overkalkt, er zijn de horreos, die typische opslagschuurtjes 'op poten', er zijn de geurige eucaptusbossen,... en er zijn de voortdurende heuvels waardoor je soms meer klimmeters maakt dan op eerdere trajecten. 

Maar Santiago de Compostela komt in zicht!