dag 56

stilvallen, nagenieten, landen en 'thuiskomen'

zaterdag 16 juli 

La Guijarrosa

onder de olijfboom in het bloedhete Spaanse binnenland

Vertrekken uit Porto - een mooie, gezellige en leuke stad. Voor mij tevens het eindpunt van mijn fietstocht. Het maakt me wat verward. Het fietsend onderweg zijn heeft mij weten te bekoren... 'Hoe zal het zijn om terug mijn àndere leven in te stappen?' Dat vraag ik me wel eens af.  Benieuwd hoe de ervaringen van de voorbije twee maanden een weg zullen vinden in mijn leven van alledag.

Kelly en ik lopen de stad nog in om samen te ontbijten. We slenteren en treuzelen en rekken... Het is bijna middag wanneer we elk onze richting uit gaan. Ik heb nog een dikke 20 km te fietsen naar de luchthaven. Daar zal ik mijn fiets inleveren - in het volle vertrouwen dat de transportfirma hem weer goed en wel naar huis zal brengen. Beetje eng toch wel - die trouwe metgezel achterlaten - met enkel een bonnetje met een nummertje als tastbaar bewijs...

Met mijn fietstas als enige bagage stap ik de volgende ochtend naar de luchthaven vlakbij. Zal het mij dan toch ooit lukken een light-traveller te worden?😅. Na wat vertragingen en transit-tijd arriveer ik 's avonds in Malaga. Met het kleinste wagentje uit het assortiment van de verhuurfirma (kwestie van mijn fiets niet jaloers te maken 😅) tuf /puf ik richting Cordoba. Het is al pikdonker wanneer ik toekom. Matilde en vriendin Maribel wachten me op. We praten wat bij bij een koel pintje en een grote zak chips. Mijn tentje staat klaar - op één van mijn favoriete plekjes onder de prachtige oude olijfboom - mijn bedje is opgemaakt. Ondanks de warme temperaturen slaap ik heerlijk🥰.

24 jaar geleden ben ik hier voor het eerst aanbeland - diep in 'de braadpan' van het Spaanse binnenland. Toen op rondreis met Bert en de meisjes. We waren erg gecharmeerd door de hartelijke ontvangst van de familie die deze mini-camping uitbaatte. Ik kwam er nadien nog vaak terug - met dochters, met vrienden, met mijn hond Kamil en ook gewoon alleen met mezelf. Tussen de vakanties door bleven we in contact en wisselden we levens-nieuwtjes uit. Het werd hier mijn soort van 'secound home'. Ondanks het harde bestaan op het platteland en de beproevingen die het leven van toerisme in covidtijden meebracht, blijven deze mensen zo positief in het leven staan. 'You need to adapt' is hun motto. Zo wonen de ouders weer terug op het domein, dierbare bezittingen werden noodgedwongen verkocht. Studerende kleinkinderen helpen een handje.  Maar de familie-machine blijft draaien. Deze mensen hebben een fijn gevoel voor hoofdzaken en bijzaken, lijkt me. 
En een zwervende  fietsster als ik wordt hier gastvrij ontvangen. 'Madalena, we're so happy to see you again...'.
En zo blijf ik in camino-sfeer😇. 

Dit extraatje heb ik vooraf niet kunnen bedenken. Het was een out of the box - 'crazy' - idee van de dochters. Waarvoor dank! 

Gisteren nog n extra verrassing in de vorm van een postpakket uit Lier - vol verwennerijtjes voor dagen als deze. In de fietstas van een 'pelgrim' is immers geen plaats voor ondermeer een strandlaken, lampjesslinger, nagellak, luxe douchegel, fancy drinkglaasjes... Nog een dankje aan die schatten van dochters! 

En zo is mijn echte thuis óók al een beetje hier ♥️♥️. 

Te warm om iets te doen, lig ik hier wat en laat mijn ervaringen van de voorbije weken neerdwarrelen... Nog even verder leven in een ander ritme. De tijd nog even laten stil staan...

En dat dat goed is 🥰.